jueves, 7 de febrero de 2013

Capítulo 45.


[Narra Louis]

-¡Louis cuidado!-Oigo una voz a mis espaldas.
Me giro y veo una cosa viniendo hacia mí. Obviamente no me da tiempo a apartarme ya que estaba muy cerca.
Me da.
Me agarro la cara todo lo que puedo. ¡Una maldita pelota de fútbol me dio en toda la cara!
-Tío, lo siento, en serio. ¿Estás bien?-Voz desconocida.
-¿¡Cómo quieres que esté bien si me acabaste de dar en toda la cara con una maldita pelota?! ¡Mi preciosa cara!
-Louis, pobre chaval. Seguro que lo hizo sin querer. –Niall.
-Sí, eso, lo hice sin querer, en serio, lo siento mucho. No lo hice aposta, pero es que apareciste de repente…
Me quito las manos de la cara para ver quién es ese ‘chaval’ que me dio en mi preciosa cara y cuya voz no reconozco.
Me encuentro con un tío más o menos de la altura de Niall, con unos ojos grandes y verdes. El pelo negro como el carbón, una espalda ancha y delgado.
-¿Quién eres?
-Es Daniel, el hermano mayor de Brenda. ¿A que no sabías que tenía un hermano mayor eh, eh?-Niall.
-No, no lo sabía. Yo soy Louis.- Le extiendo la mano.
Me la estrecha.
-Encantado. –Daniel.
-Igualmente. ¿Y cuando viniste? Porque al comer no estabas…
-Ah, ya. Estaba en la casa de mi hermana, ya sabes… colocando mis cosas en el cuarto que me tocó. –Se ríe.
-Ya, entiendo. –Me sale una risa floja.
Le sonrió.
-Anda, parece que ya os conocéis. ¿Dónde estabas metido Lou? –Liam.
-Ya sabes… con las zanahorias. –Le sonrío.
-Está bien, te la dejo pasar.-Se ríe- ¿Visteis a Harry? Solo falta el porqué lo conozca.
-Yo no lo vi. ¿Y también conoce a Silvia? Es que la vi subir después de comer.
-Cierto, también falta Silvia. Vete a buscarla arriba anda. Y Niall, ¿tú viste a Harry?
-Voy ahora papá.
Me encamino a subir por las escaleras.
Pero escucho la respuesta de Niall: “-Sí, lo vi afuera, con Amanda.”
¡ZAS! ¿Esa tipa que pretenderá?
[…]
Llego al cuarto de Silvia, y en vez de tocar, abro sin más. Y valla lo que me encontré…

[Narra Silvia]
Ahí lo tengo, a mi lado, mirándome con esos ojos verdes que tanto me gustan.
Cuando yo me senté como un indio en la cama, él se puso a mi lado, apoyado en la pared y con las piernas estiradas.
- ¿Qué Harry? ¿De qué tenemos que hablar?
- Pues… es que estuve pensando en nosotros, bueno no, en ti.
Espera… ¿Qué? ¿En… mi? ¿Se acordará de mí ya?
-¿Te-te acuerdas de mí?
-No es eso exactamente… -¡BUM!- Es que estuve viendo fotos nuestras, y de la manera en la que te pusiste cuando te dije en el hospital qué quién eras… pues me dio un impulso a hablar contigo.
-¿Y qué quieres que te diga? ¿Eh? ¡Si no te vas a acordar!
-¡Quiero que me digas lo que éramos tú y yo! ¡Que me digas que relación teníamos! ¡Nuestros recuerdos! Esos de los que no me acuerdo…
Me quedé callada, viendo para él. Lo tengo tan cerca… a unos pocos centímetros.
Sin más ni menos; me acerco un poco más.
Al ver que él no se echa para atrás, cierro los ojos.
Nos besamos.
Un beso dulce.
Nuestras lenguas se pelean y dan vueltas para ver quien lleva el mando.
Noto que él quiere seguir con el beso; yo tampoco quiero acabarlo.
Escucho un ruido en la puerta y un:”¡zanahorios!”.
Nos separamos rápido y vemos para Louis. Este dicho tiene la boca y los ojos abiertos, con sorpresa, normal.
Se mete dentro de la habitación y cierra la puerta.
Se apoya en ella.
-¿Qué? ¿Entonces ya te acuerdas de ella ricitos?
-No es eso exactamente…
-¿Entonces? ¿Por qué os besabais? ¡O vamos! Si nos estáis intentado hacer una broma a todos con que no la reconoces pues os he pillado! Asique parar de negarlo, por lo menos conmigo. Venga chicoooos.
-¿Qué dices Louis? ¿Qué te tomaste? ¿Te piensas que vamos a hacer una coña así?
¡Qué ocurrencias tiene este chaval!
-Bueno… entonces explicarme por qué os besabais.
-Eres peor que un niño pequeño Tomlinson. –Harry.
-Pensé que ya lo sabías, Styles.
Harry se ríe.
-Haber niños, en serio, explicarme vuestra conducta. Sí, exacto, esa que vi al abrir la puerta.
-¿Louis?
-No, no soy Louis, soy yo Silvia, Marina, la que está encargo vuestro.
Harry y yo nos miramos con una cara de: “¿Qué dice este loco?”.
-Louis, en serio, te lo explicamos cuando terminemos la conversación que teníamos. Tú no digas nada de lo que viste. ¿Vale? –Harry.
-Ya, terminar vuestra conversación…. –Se acerca a la puerta, ya que estaba delante de la cama- Pues antes de irme, deciros que papá Liam me ha mandado a deciros que hay abajo el hermano de Brenda, que solo faltáis vosotros para conocerlo. Por vuestro bien bajar ahora a presentaros y después subir a terminar vuestra “conversación”. Luego os traigo condones tranquilos. –Sale y cierra la puerta.
Harry y yo nos miramos otra vez y nos reímos. Si es que este Louis…
-Bueno, ¿Bajamos y luego volvemos a subir? –Harry.
-Claro.
Me levanto, pero él me tira de la muñeca haciendo que me caiga encima de la cama.
Se pone encima de mí.
-¿Piensas que el beso de antes no me hizo sentir nada?
Ahí está, derritiéndome otra vez. Él encima de mí, muy cerca de mi cara, hablándome bajo y lento. Con esa voz tan sexual que tiene.
-Pu-pues… tú sabrás. Espero que sí que te hiciera.
-Pues claro que me hizo. Me acordé de ti. Bueno no exactamente… -niega con la cabeza- es decir, me vinieron como unas imágenes de ti y de mi de hace tiempo.
-Entonces… ¿te acuerdas de nuestro pasado y no de lo último que vivimos?
-Exacto. Igual tiene que ser todo poco a po..
Le corto el habla besándolo.
Tan cerca que lo tenía, no me podía aguantar.
Nos dimos la vuelta y esta vez soy yo la que está encima del.
Al terminar de besarnos le doy un beso en la nariz y me levanto.
-Vamos, que papá nos va a echar bronca. Después volvemos a subir.
Asiente con una sonrisa y se levanta.
Salimos por la puerta.
-Espera. Bajo yo y después de un minuto baja tú, ¿vale? Para que no empiecen a hacernos un interrogatorio digo.
-Está bien. Venga ve.
Le sonrío y bajo.
[…]
-¡Silvia! Al fin bajas.
-¡Liam! Es que estaba haciendo unas cosas.
-Ya, ya nos dijo Louis.
Busco de inmediato la cara de Louis. Él se ríe. No puede ser que se lo dijera…. ¡yo lo mato!
-¿Pero ya lo terminaste de hacer? Es decir, ¿terminaste ya de recoger todo tu armario?
-¿Mi arma…? Ah, no, no. Aún me queda un poco.
Buuf, ¡menos mal!
-¡Harry! Valla, bajáis los dos casi iguales. Bueno, así os presento juntos.  Venir los dos. Niall, vete a llamar a Dani.
-Voy papi voy.
De ahí a 2 minutos venía Niall con un chico-supongo que será ese tal Dani-, Brenda y Amanda.
-Bien bien, ya estáis aquí.
-¡Dios Liam! Cómo estás. ¡Ni que sea tan importante que conozca a todos!
-Hay, ¡cállate Zayn! ¡Déjame hacer lo que quiera!
-Oooh…. Pelea entre papi y mami.
-Louis, ¿y quién sería la madre?  ¿Zayn, no? –Niall.
-¿Qué? Oh, no no. Yo sería el padre.
-Bueno, nunca se sabe que tenéis ahí abajo…
-¡Beeeeeel! ¡Diles algo!
-Chicos, no digáis bobadas. Zayn tiene claramente un pene.
- Oooooh… ¡que Bel ya lo vio!- Esta se sonroja.
-Bueno ¿qué? ¿No nos ibais a presentar? Es que para hablar de si Zayn tiene pene o no pues… no me interesa la conversación, la verdad.
-Cierto, cierto. Haber, Dani –señala para él- estos son: Silvia –Nos damos dos besos con un “encantada/o”- y este Harry –se estrechan la mano y se dicen “encantado”-.
-Bueeeno… lo siento, pero yo tengo que subir para arriba, a terminar de ordenar el armario.
-Sí, bueno, y yo tengo que terminar de hacer unas cosas que estaba haciendo.
Acto seguido, Harry y yo subimos para arriba. A mi cuarto.
Entramos dentro y cierro la puerta con llave.
Él se me queda viendo.
-La cierro para que no pase otra vez lo mismo que con Louis.
Él asiente.
Va a la radio y la enciende. Ahora me quedo yo viendo para él.
-Es para que si se ponen en la puerta a escuchar. No oigan nuestra conversación.
Le sonrió y asiento.
-Pensé que eras más tontito. –Le saco la lengua.
Se ríe.
Nos sentamos otra vez en la cama.
Esta vez me siento yo en la cabecera de ella, encima de la almohada, y él contra la pared. Otra vez con las piernas estiradas. Las mías están por encima de las del.
-Bueno…. Dime, ¿cómo nos conocimos? ¡Quiero saberlo todo!
-¿Pero no era que te acordabas de todo el principio nuestro?
-Me acuerdo de momentos que vivimos, así, por el medio. Osea, antiguos, pero no todo el principio justamente….
-Ah vale. Pues nos conocimos en el instituto… ¿Qué quieres que te diga? Estábamos en la misma clase. Tú delante de mí.
-Sí… cierto. Ya me acuerdo. Es que… me vas diciendo y me voy acordando, ¿sabes?
-Y si… ¿vas recordándolo poco a poco? Es que… el médico me dijo que te tenías que acordar por ti mismo. Que yo no te dijera nada. Y si te decía pues que tenía que ser poco a poco.
-¿Te dijo eso el médico? –Asiento- Pues... bueno, vale. Pero ayúdame.
-¿Cómo?
-Bésame.







NECESITO MÁS LECTORAS. MUCHAS HAN  MUEEEERTO :( .
GRACIAS A LAS QUE ESTAIS AHÍ, LEYENDOME AÚNQUE TARDE, DE VERDAD. SE AGRADECE ♥

lunes, 24 de diciembre de 2012

Capítulo 44.

Pasaron 2 semanas  y Harry sigue igual. Los daños físicos ya los tiene más bien curados, solo le falta el de la memoria, el de acordarse de mi.
En este tiempo yo duermo en la habitación de los invitados. Él dice que no se acuerda para nada de mi, que dice que es la primera vez que me mira, que no me conocía para nada.
Niall y Laura empezaron a salir, se les ve muy enamorados. Me alegro muchísimo por ellos dos, ya que Niall se merece a alguien como Laura, y Laura a alguien como Niall.
Después la relación entre Louis y Clara ya no existe. Se dejaron poco después de que Harry viniera para casa. Ella se va a volver a España con Raquel, su hermana.

*Un mes después*
Me levanto de la cama, hace Sol, raro aquí.
Me pongo unos unos baqueros cortos con una básica por dentro y unos converse.
Salgo de la habitación, se oye mucho ruido del piso de abajo, asique bajo. Llego a la puerta del salón y lo que me encuentro, ni más ni menos para mi peor pesadilla,  son a Amanda y a Brenda [la pesadilla sería Amanda]. Esta dicha está apoyada en Harry y tocándole los rizos, tonteando con él. Mis ganas de tirarle algo aumentan.
Alguien me toca el hombro, me doy la vuelta. Es Louis, se dio cuenta lo que estaba mirando y me abrazó diciéndome al oído un: "no te preocupes, él se dará cuenta".
Yo le conteste con un: "eso espero".
[...]
Estamos todos en la mesa de la cocina comiendo. Harry está en frente mía, al lado de la bruja de Amanda y de Niall. Yo estoy al lado de Louis y de Tara.
Ellos dos tontean, bueno, ella tontea con él y él le sigue el juego. Louis atento a la polémica me intenta distraer, y la verdad es que lo consigue, aunque sea un poco. No estoy tan atenta a ellos como al principio.
[...]
Terminamos de comer y de los postres y de tomar el café. Unos fueron para la piscina y otros se distribuyeron por la casa.
Yo me fui para la habitación, no me apetecía para nada estar donde estuvieran ellos dos.
[..]
Estaba yo tan tranquila en mi cuarto, cuando de repente escucho como se cierra la puerta. Me doy la vuelta y ahí estaba esa bruja, mirando para mi con cara de pocos amigos.
-Yo: ¿Que quieres Amanda?
-Amanda: Venía a decirte que me enteré de que Harry no se acuerda de ti...
-Yo: Vale, ¿me lo venías a restregar por la cara, o qué?
-Amanda: Pues.. si. Exacto. De mi se acuerda, ¿sabías? -Se ríe con una voz... rara- Solo quiero avisarte, que como bien te dije allá atrás, ahora Harry será mío.

*Flasback*
"-¿Que quieres Amanda?
+Sólo quiero avisarte de una cosa.
-¿Sólo me llamas para eso? ¿Para avisarme de una cosa? ¡Oh vamos Amanda! No me interesa lo que me vallas a decir.
+Sí, si que te va a interesar. Es sobre Harry.
-Desembucha.
+Perfecto. 
-Dí. 
+Cuando volvamos de Estados Unidos olvídate de Harry. Yo, como que me llamo Amanda, Harry va a ser mío.
-¿Que te fumaste ya por ahí? Olvídate de Harry. Él es mío, me quiere a mi. A ti solo te ayudó porque es un buen hombre. No te hagas ilusiones y que no tienes oportunidad. Puta.
Acto seguido cuelgo.
Lo peor de todo es que me engaño a mi misma. Viendo como está Harry que no se acuerda de mí y de ella sí, puedo esperarme cualquier cosa."
*Fin Flasback*

-Yo: El juego solo acabó de empezar querida, ahora largo de mi habitación.
-Amanda: Acabó de empezar, y termias perdiendo tú. -Se da media vuelta, y sale de la habitación.
Cojo una botella de agua que tenía al lado y se la tiro a la fuerza.
Lo que más me fastidia es que ella puede tener razón.

[Narra Amanda]
Bien, avisada queda. Ahora mi adjetivo es él; Harry.
Baja a la planta de abajo, lo busco y no lo encuentro. Salgo a la piscina y ahí está, sentado en el borde de la piscina, con los pies dentro del agua.
Me quito la camiseta y el pantalón y me acerco a él.
Lo abrazo por detrás y le doy un beso en la mejilla. Se da la vuelta para ver quien es, al verme me sonríe y vuelve a ver para el agua.
Me siento a su lado.
-Yo: ¿Qué haces?
-Harry: Pensar.
-Yo: ¿En qué?
-Harry: En ella. -¿En...ella?
-Yo: ¿Quién es ella?
-Harry: Silvia.
¡ZAS! Mierda.
-Yo: Y... ¿por que piensas en ella? ¿En que piensas de ella?
-Harry: En como es posible que os recuerde a todos y no me acuerde de ella. Vi que se puso a llorar cuando le pregunté en el hospital quien era. Y es que veo fotos nuestras y todo.. y no recuerdo haberme sacado esas fotos nunca.
-Yo: Olvídalo. Es decir... no le des vueltas. Si no te acuerdas pues no sería tan importante para ti.
-Harry: Pero es que se me ve tan feliz... tanto a mi como a ella. -Silencio- Voy a hablar con ella.
Se levanta, le iba a coger de la mano pero no me diera tiempo. Y ahí se va, a buscarla una vez más.

[Narra Silvia]
Sentada en mi cama, escuchando música a todo volumen con los auriculares puestos y mirando a la pared, de repente alguien me toca el hombro.

[Narra Harry]
Le toco a la puerta pero no me dice nada. La llamo, pero tampoco responde. Sé que está dentro porque puedo oír como canta algo por lo bajo.
Sigo insistiendo pero como sigo recibiendo la misma contestación abro la puerta con cuidado.
La cierro.  La puedo ver tirada en la cama, acostada, viendo para la pared. Sigue sin inmutarse del sitio.
Ahora escucho perfectamente lo que canta, es la canción de 'Doy la vida'- Malú y David Bisbal. 
Está en el estribillo, donde cantan los dos:
-"Por que en tus brazos doy la vida,
porque te encuentro cuando no hay salida,
porque me encierro entre tus labios
aunque me sangra a mares esta herida.
Que no es culpable la rutina
de que este amor se apague en cada esquina.
Que no he sabido acariciar quizás...
¿Que debo hacer para volver atrás?
No puedo amarte más."
Me gusta esta canción. Pero no es hora de ponerme a pensar en ella, es hora de aclarar las cosas.
Le toco el hombre. Da un salto del susto y se gira hacia mi. Nos quedamos fijamente mirándonos a los ojos.
-Silvia: ¿Que... que haces aquí?
-Yo: Tenemos que hablar.
Se pone sentada como un indio apoyada en la pared, me mira extrañada.
-Silvia: Pues entonces, tú dirás.








LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOL. Aquí teneis el siguiente jeje. Os dejé con ganas de saber que le va a decir,verdad? PUES BIEN. [Soy maligna MUAJAJAJAJA].
Bueno, perdón por haber tardado tanto en subir. Primero no subí por los examenes, después las que me quedaron y después porque con esto de la Navidad no tuve tiempo.
Espero que aprobarais todas eh, y si no fue así pues a recuperarlas queridas jjijij.
Espero tambien que tuvierais regalos y que el 2013 sea uno de los mejores años de vuestras vidas. Ya sabeis, ahora poneros ropa interior roja para este día JAJAJAJAJAJA.
Ahora os digo que este es el último capítulo del año JAJAJAJAJAJJAJAJAJAJAJA.
Bueno ya, me callo. Espero que os gustara y blablabla. 
Un besito, os quierooooooooooooo.


domingo, 4 de noviembre de 2012

Capítulo 43.


(…)

Ya pasaron 3 días después de lo de la pelea de Harry. Sus golpes en la cara ya se curaron, pero él sigue en coma. Su pierna y su muñeca escayoladas tienen para un mes. Y lo de la pérdida de memoria tienen que esperar a que se despierte.
Estos días estuve en la habitación hora tras hora. Los chicos venían a hacerme compañía, se turnaban. Me traían cafés y comida. Intentaban no dejarme sola.
De Amanda se sabía que al día siguiente ya la dejaron salir del hospital. Pero no se sabe nada más de ella. En cambio Benja me vino a pedir perdón por la pelea que tuviera con su hermana. Y Brenda viniera a ver a Harry.

(…)

Ya pasaron dos semanas, y él sigue en coma.
Pero espera, hay novedades de los chicos.
Raquel se vino a despedir de mi y de Harry.( Aunque dijo que cuando él se despertara volvería para verlo). Y sí, se fue. Se fue otra vez para España. Porque la muy pillina, que no nos lo había dicho, se dejo a un chico muy deseado esperándola. Asique se fue a vivir con él. Brenda y Amanda se fueron a Estados Unidos, a dios sabe que. Pero según Benja, van a volver dentro de un mes, valla por Dios. Y haber, no es que me caigan mal, porque Brenda no me cae mal, pero es que después de la “pelea” con Amanda.. no sé si querer volver a verla.
La cosa entre Louis y Clara no está muy bien, según me cuentan los demás espectadores.
Después me dijeron que entre Laura y Niall está surgiendo algo. La cosa no se si para bien, o para mal. Pero seguro que para bien.
Se encontró al hijoputa que pegó a Harry y que intentó violar a Amanda. Le condenaron a 10 años de cárcel o algo así. Le ví la cara, y que ganas de matar hasta a la foto que me enseñaron de él, de verdad. Que asco de gente.

(…)

-¿Señorita Silvia?
-¿Sí doctor?
-Tenemos buenas noticias. –Me levanté del sofá y me puse delante de él.
-¡Cuénteme entonces!
- Su novio tiene que estar a despertar en unos días. Hemos visto por una máquina que su cerebro está funcionando, está dando cambios.
-Oh, ¡perfecto! ¿Y se sabe cuando más o menos?
-No, solo que dentro de poco.
-Vale, ¡muchas gracias doctor!
-Nada, siempre a su servicio. –Y salió de la habitación cerrando la puerta.
Me acerco a Harry.
-Harry, amor, vamos, despiértate.
Seguí hablando con él, sin seguir teniendo respuesta alguna.
Pasaron 3 horas. Yo estaba media sobada en la otra cama. Cuando oí una voz.
Abrí los ojos y ahí estaba él. Abriendo esos ojos verdes que tanto extrañaba.
Me levanto de un golpe, y voy todo lo rápido posible a ponerme a su lado.
-Harry… -Se me nubla la vista.
- Tú… ¿tú quien eres?
Me quedo paralizada, no me muevo. No me lo puedo creer, no me conoce.
Las lágrimas que salieron al principio de alegría se pasaron a tristeza, a rabia.
No me conocía.
-Soy… soy yo cariño. No… ¿no me conoces? –Niega con la cabeza.
-Pero… no llores por favor. –Intenta con la mano que tiene la muñeca bien secarme las lágrimas.-Por favor… no llores.
¡Ostias en vinagre! ¿Por qué cojones no me conoce? Vale, que dijeron que igual perdía la memoria, pero joder, ¿por qué me tuvo que olvidar a mí?
Me siento en el suelo, al lado de su cama. Dejando su mano que agarraba mi cara en el aire. Meto mi cara entre mis rodillas.
-Eh, levántate, que no puedo verte. No estarás llorando, ¿verdad? –Tarde.
-Sí, estoy llorando, coño.
Me seco un poco las lágrimas y me levanto. Voy a la puerta. Tengo que llamar a un médico, eso lo tendría que hacer desde que abrió los ojos.

(…)

-¿Entonces dices que a ti no te reconoció Silvia?
-No, no me reconoció Lou. Entrar vosotros, haber si os reconoce…
-Entramos ahora, ¿pero será mejor que entremos de dos en dos, no?-Liam.
-Sí, bueno… no sé. Yo solo quiero saber si a vosotros os reconoce. Estoy estresada, no puedo creérmelo.
-Bueno, tranquila.-Me pasa el brazo por encima, para intentar darme ánimos.- Venga chicos, ¿Quiénes queréis entrar de primero?
-Liam, ¿entramos tú y yo?
-Vale Lou.
Y así hicieron, entraron.
Los demás nos quedamos fuera.
Después de media hora, salieron.
Nos levantamos de los asientos de espera y nos pusimos delante de ellos dos.
-¿Y bien? ¿Os reconoce?
-Eh… Silvia… -Agacha la cabeza.- Sí, nos reconoce. –Agacho la cabeza.- Pero tranquila, seguro que tarde o temprano se acordará de ti.
Suspiro.
-Eso espero.
-Bueno, ahora entramos nosotros dos, ¿no Zayn? –El aludido asiente.
Y ahí entran, Niall y él.
Media hora también después, salen, contentos, hasta que se cruzan con mi mirada.
Agacho la cabeza, me suponía sus respuestas. Aún así, les pregunte.
-¿A vosotros también? –Asienten.
Vuelvo a suspirar.
Ahora entran Laura y Clara.
Al pasar un cuarto de hora salen, tan felices.
¿Sabéis que pasó? Que a ellas también las reconoció.
Después entran las últimas que quedaban: Tara y Bel.
Pasan otro cuarto de hora y salen. También las reconoció.
Y ahora me pregunto yo; ¿Qué hice para que a mí, justo a mí no me reconozca? Creo que esto no es justo.
Viene el médico.
-Bueno, ¿entraron todos ya? –Todos asienten- Vale. ¿Os reconoció a todos?
-A todos menos a ella. –Dice Zayn señalando para mi. Acto seguido hay un tremendo silencio entre los ahí presentes.
Me levanto.
-Necesito aire.
Y me voy.

[Narra Bel]

Pobre Silvia. Me imagino lo mal que lo está pasando.
Si a mí me llega a pasar eso con Zayn… no se que llego a hacer. Igual me suicidaba ahí mismo, o no sé, igual algo no tan grave. Pero me echaría toda la culpa sin tenerla.
Ahora necesita nuestro apoyo y lo va a tener, nos reconoce a todos menos a ella, eso es muy jodido.

[Narra Silvia]
(…)

Pasó una semana, y hoy ya dejaban venir a Harry a casa.
Al llegar, lo reconoció todo. Recordaba donde estaban todas las cosas, hasta las más insignificantes.
Parece ser que la perdida de memoria solo afecto en una persona, en mí. En mí y en todos los recuerdos. No recuerda absolutamente nada. ¿Por qué justamente a mí, eh? ¿No podía ser a los señores de la inmobiliaria? ¿O a la vieja que vimos al venir para aquí? ¿En el avión? No, no podían ser esos. Tenía que ser justo yo, su novia, su apoyo. Ostiaputaya.

No hablé con él mucho, ya que cuando hablaba con él no se acordaba de mi.
Eso sí, nos pregunto por Raquel,Amanda,Benja y Brenda. 
Se acuerda de la pelea que tuviera por defender a Amanda. Y dice que no se acuerda como llegara a donde ella estaba(que era que estaba conmigo), ni se acordaba que había echo en la fiesta, piensa que estuvo con los chicos(cuando estuvo conmigo) y piensa que duerme el solo en la habitación(cuando duerme conmigo).
Asique, ¿qué hago yo ahora? Porque no lo sé, ¿que hago? 
Tengo que dormir en otra habitación, eso ya lo sé. Pero... ¿como puedo hacer para que se acuerde de mi y de todos nuestros recuerdos? 
Y si.. ahora, que piensa que está soltero, ¿se enamora de otra? ¿Yo que haría con mi vida? 






Sí, sí, sí, sí, sííííííííííí; AQUÍ ESTOY YO. (8) Después de tanto tiempo aquí me tenéis. LO SIENTO MUCHOOOOO. Como bien sabéis algunas; no pude escribir capítulo porque mi ordenador estaba arreglándose, pero aquí estoy de nuevo.
MUCHAS GRACIAS POR HABER ESPERADO POR MI A QUE SUBIERA *.* Ocno.
 Pues nada, que sé que igual es corto, o igual no os acaba convenciendo o lo que sea. Pero es que tengo que escribir capítulos nuevos en las otras dos novelas, asique mi imaginación se tiene que poner en las tres. (No me culpéis por ello) :(.
Mi twitter: @AreMyBoyfriends :)
Mi tuenti: Nuria Styles Malik Horan. :)
Y ale, ahí os dejo, lo demás os lo puse en el comentario, un besito, OS QUIEROOOOOO MIL.

martes, 25 de septiembre de 2012

Capítulo 42.

[Narra Silvia]
Estamos ahí, en ese hospital. A las 5 de la mañana.
Estamos todos fuera, en el pasillo, esperando a que un médico salga de la habitación donde le están haciendo pruebas a Harry. A Amanda también le hicieron pruebas, con ella ya acabaron. Tiene que quedarse 2 días ingresada. Ahora mismo quienes están en su habitación son Brenda y Benja.
Los demás estamos en el pasillo que da a la habitación de Harry, preocupados, demasiado. Y más de la manera en la que se fue.
Louis y Niall dan vueltas de un lado para otro. Alba, Laura y Liam están de pié, y Tara, Clara, Raquel y yo estamos sentadas, yo, llorando.

"
 -¡Está diciendo algo! 
 +¿Lo qué?
 -¡Acércate Silvia! Te está nombrando.-Me acerco, y le cojo de la mano a Harry.
 +Ha-harry...
 -Ss-silvia... pa-pase lo-lo que me pas-se... no me olvides, te-te amo... Eres lo mejor del mundo... que nadie te haga creer l-lo contrario... -Cerró los ojos otra vez.  " 

Llamaron a Zayn y Bel avisándoles de donde estábamos, que vinieran rápido. Y así hicieron, al cabo de 15 minutos ahí los venían, corriendo y con cara de susto en el cara.
Zayn: ¿¡Dónde está?! ¿¡Qué coño pasó?!
Liam: Le... le golpearon después de que intentara ayudar a Amanda....
Bel: ¿A Amanda? ¿¡Qué pasó Liam?!
Raquel: Intentaban violar a Amanda...
Zayn y Bel: ¿¡Qué?!
Raquel: Eso...
Laura: ... y cuando Harry y Silvia pasaban por allí, al escuchar los gritos de ella... pues se acercaron, miraron que pasaba.. y Harry fue a defenderla.
Empiezo a llorar aún más. Recordando todo lo sucedido. Recordando de la manera en la que le pegaban y en la que yo no hacía nada.
Me sigo maldiciendo por eso.

"
 -Tú no tienes la culpa de nada.-Me intenta quitar el pelo de delante de la cara, con la poca fuerza que le queda- No llores, por favor. Lo que pasó es por que tenía que pasar.
+ ¡No digas eso! Eso no tendría que haber pasado nunca. -Le sujeto con fuerza la mano- Si yo hubiera hecho algo...
-Tú ya hiciste mucho Silvia. Los llamaste a ellos. 
+¡Pero podría haberme tirado encima del hijo de puta ese!
-¡NO! Si lo hubieras hecho, entonces estaríamos los dos así, y eso no podría ser.
+Los dos o yo. Y casi que preferiría arriesgarme. Si tú caes yo caigo a tú lado. " 

Zayn: Y... pero.... ¿como acabó él? Es decir,  ¿le rompió algo o así?
Liam: No lo sabemos. Tienen que salir los médicos...
Bel: ¿Pero tenía muchas heridas?
Raquel: Bastantes...
Laura: Tenía un ojo hinchado y morado.. y...
Zayn: ¡No sigas! No quiero saber más!  Como me entere de quien fue ese hijo de puta...
Silencio, silencio y más silencio. Después de esa conversación nadie dijo nada más. Solo se podía oír mis sollozos, los bufidos de enfado de los chicos, y a los médicos de los pasillos hablar.
Yo: ¡Joder!¿Cuando coño van a salir y decirnos algo? Seguro que es algo muy malo... JODER. Todos fue mi culpa..
Louis: ¡Silvia! Como bien te dijo él, no fue nada tu culpa. Asique no lo vuelvas a repetir.. -Suspiro.

"
+Harry, estaré ahí cuando vuelvas a abrir los ojos.
-Pequeña, no creo que me valla a pasar nada. Y esteas o no, sé que estarás pensando en mi.
+Y para no hacerlo, príncipe. -Me sonríe.
- Recuerda; te amo. "

...: ¿Ustedes son los amigos de Harry Edward Styles? -Levanto la cabeza.Y para mi sorpresa, era al fín el médico.
Niall: ¡Sí! Somos nosotros, ¿cómo está doctor? ¿que le pasa? ¿por qué tardasteis tanto?
Zayn: ¡Niall! Una por una.
Médico: Haber... vuestro amigo está en coma. -Silencio.- Le hubieron  de dar un buen golpe en la cabeza, porque tiene una herida bien grande y por culpa de eso, igual... mmm... -Silencio.
Silencio, y más silencio.
Yo: ¿IGUAL QUÉ? -Me pone de los nervios.
Médico: Pues... igual... igual perdió algo de memoria. -Silencio. Un silencio insoportable.
No puede ser, eso no puede ser posible.
Yo: ¿Co...como que puede perder algo de memoria?-Me caen lágrimas en silencio.
Médico: Es por el golpe que le dieron en la cabeza. Pero aun no es nada asegurable.
Silencio otra vez.
Liam: ¿Y... tiene algo más?
Médico: La pierna izquierda la tiene escayolada, y la muñeca derecha también. Yo no se como le pegarían, pero fue un animal. ¿Seguro que solo avía una persona? ¿No le daría con ningún vate ni nada? Porque es una pasada, y no creo que solo una persona le hiciera eso.
Yo: ¿YA BASTA, NO? Cállese. ¡No nos lo digas otra vez, no nos lo recuerde por favor!
Médico: Yo... lo siento. Es solo para que lo sepan.
Louis: ¿Y el ojo?
Médico: El ojo... -Mira para sus papeles- el ojo lo tiene bien. Se le echa un poco de hielo y ya se le baja la hinchazón.
Liam: Vale. ¿Algo más?
Médico: No. Ahora... pueden pasar a verle. Pero de 2 en 2 por favor. -Se va.
Nos miramos entre todos. Y después todos miran para mí. Yo asiento. Me pongo a caminar para la puerta, pero cuando voy a pasar por Louis, lo cojo de la mano y lo llevo conmigo. Es su mejor amigo, creo que se merece verlo de primero tanto como yo.
Entramos. Cerramos la puerta.
Yo: Harry.... -Mis lágrimas vuelven a caer. Louis me abraza y nos ponemos al lado de él.
Louis: Hermano, ¿cómo te hizo todo eso? Yo creo que llegamos a tiempo...
Yo: Hombre... yo lo vi todo. Y a tiempo a tiempo no llegasteis... pero no fue vuestra culpa.
Louis: Silvia... no.. -niega con la cabeza- no digas lo que estás pensando. -Ahora sí, rompo a llorar.
Yo: ¡Pero es verdad joder!
(...)
Louis: Vamos para fuera anda, dejemos a los demás que lo vean.
Yo: Sí, será mejor...
Salimos.
Louis: Podéis entrar otros dos.
Nos dimos cuenta de que Brenda y Benja estaban ahí, con los demás. En cuanto me vio Benja, se acercó a mi.
Benja: Silvia, Amanda quiere hablar contigo.
Yo: Vale, ¿me llevas a su habitación?
Benja: Claro.
Y así hizo. Llegamos a su habitación. Me dejó entrar sola.
Amanda: ¡Silvia! -Me sonríe. Yo hago un amago, y intento ponerle una sonrisa.- Acércate, por favor.
Me acerco.
Yo: ¿Qué tal estás?
Amanda: Yo estoy bastante bien, la verdad... pero... lo importante aquí es... ¿como está él?
Yo: -Bajo la cabeza- Pues... Tiene la pierna izquierda y la muñeca derecha con una escayola. Luego... el ojo que tenía hinchado lo tiene bien, solo hay que ponerle hielo. Y luego... - respiro hondo, y caen lágrimas- luego... al parecer tiene una herida en la cabeza grande, está en coma- 'coma' abre los ojos- durante no se cuanto tiempo y...
Amanda: Espera, espera... ¡¿está en coma?!
Yo: -Respiro y espiro ondo- Sí...
Amanda: Oh no... no puede ser.. ¡es todo por mi culpa!
Yo: No, claro que no lo es.
Amanda: Sí, si que lo es. Si no me hubiera ido con ese gilipollas... no me habríais oído, y si no fuera eso... Harry no intentaría ayudarme...
Yo: Harry hizo lo que tenía que hacer.
Amanda: Se  portó como un caballero.
Yo: Harry... Harry es un caballero. -Ahora, respira hondo ella.
Amanda: ¿Qué más decías? -Le... ¿le molestó lo que dije? ¿Por qué le molestó que dijera que es un caballero? O.. igual no fue eso. - Me refiero a que estabas diciendo algo más, ¿no? -Está borde.
Yo: Pues... eh... que... puede ser que pierda un poco de memoria cuando despierte.
Amanda: ¿Qué? ¿En serio?
Yo: No, te lo digo por diversión. -Ahora soy yo la borde.
Amanda: Vale vale.
Silencio. Pero es un silencio incómodo.
Yo: Bueno, será mejor que me valla.
Amanda: Sí, será mejor. -Sigue borde. ¿A que viene este humor ahora?
Voy a abrir la puerta.
Amanda: ¡Silvia! -Miro para ella, y ella me mira seria.- Creo que no te mereces a Harry. Más te vale cuidarlo.
¿A que coño viene esto?
Yo: ¿Sabes? Pues yo si creo que me lo merezco. Y no te preocupes, que lo cuido mejor que nadie. -Cierro la puerta de un portazo.

"
+No te cambiaré por nadie.
-Más te vale. 
+¿Y tú no me dices nada?
-No hace falta decirlo Silvia, tú ya lo sabes. Eres la mejor persona que pueda existir en este planeta. Y hagas las putadas que me hagas, te seguiré queriendo. -Me besa. " 

(...)
Clara: ¡Silvia! Dijo el médico que tenemos que ir...  -Mi cara de enfado la hizo callar.
Niall: ¿Qué... qué te pasó?
Benja: ¿Pasó algo con mi hermana?
Yo: Sí.
Benja: ¿¡Qué pasó?!
Yo: Que te lo diga ella. Que para algo es la gata.
Brenda: ¿A qué viene esto Silvia? ¿Por qué le llamas gata?
Yo: Todo tiene su explicación. Preguntarle. Y que os diga la verdad.
Silencio.
Se acerca el mismo médico de antes.
Médico: Chicos, ¿ya lo vieron todos? -Asienten.- Vale. Pues miren son las 7 de la mañana, váyanse para sus respectivas casas y luego si quieren vengan a visitarlo.
Yo: Yo me quiero quedar.
Médico: Lo siento. Pero ahora no puede quedar nadie. Vamos a estar haciéndole alguna otra prueba para ver lo de la pérdida de memoria. Cuando puedan venir a verlo los llamaremos.
Louis: Vale, está bien.
Liam: Gracias.
(...)





Bueeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeno! (:  Aquí estoy otra vez, ¿capítulo largo,eh? Espero que os haya gustado no, encantado.
Empiezo: Darle las gracias a Susanita Cosi, Silvia Sanroman, Allysson Steweart y a Rosa Lopes por sus maravillosos, y cuando digo MARAVILLOSOS comentarios con los que me saco una sonrisa me rio bastante, muchas gracias.
Sigo: Los trozos de combersaciones que aparecen, por si no os dais cuenta, son, algunas por cuando lo cogieron a Harry en la ambulancia, y antes de que pasara todo eso, en la combersación que tu vieran en la fiesta (sé perfectamente que no aparecieron en el anterior capítulo).
Y por último: Que si tardo en subir es por el instituto, que empezamos con fuerza, y si cojo el ordenador es por fin de semana, y a veces, ni esos días. YYYYYYY, ya se que hoy es Martes, pero es que como mañana es festivo aquí donde vivo, PUUUUES, aproveché jiji.
Bueno, que espero que os gustara como bien dije ahí arriba, y que disfrutarais leyendo. Os quieroooooooooooooooo. 


viernes, 7 de septiembre de 2012

Capítulo 41.

Empezamos a caminar en dirección de donde venían esos gritos. Harry me puso su mano delante, como diciendo "déjame a mi" (en fin, machista ¬¬ JAJAJAJA, no, en serio, continúo) yo le hice caso, y le dejé a él que viera primero.
Me te sus rulos por el medio de unos arbustos, y al cabo de un rato los quita. Miro para él, y está... ¿confuso? ¿raro? ¡Paralizado! 
Le muevo la mano por delante de su cara, y lo balanceo para los lados. Se siguen oyendo gritos y "¡quieta!".
Yo: ¡Harry! ¿Qué pasa? 
Harry: Es...es Amanda. 
Yo: ¿Y qué pasa? ¿Con quién está? ¿Por qué grita?
Y empieza a andar en dirección de donde estaba Amanda con un chico, sin hacer caso a mis preguntas.  Lo sigo.
Vale, entiendo por que se puso así, porque yo también lo hice, hasta que reaccioné cuando vi a Harry apartando al baboso ese y dándole un puñetazo.
¿Qué que pasaba? El GILIPOLLAS ese estaba violando a Amanda, sí, violándola. 
Fuí corriendo a junta Amanda, que se había caído al suelo llorando, sin fuerzas. Harry estaba pegándose con el imbécil ese.
Cogí a Amanda y la aparte de ese sitio, la llevé a donde estábamos yo y Harry antes de que Harry se fuera a ayudarla.
Yo: Tranquila, esperate, vengo ahora, ¿vale? -mi asintió, llorando.
Llamé a los chicos, y les dije que vinieran rápido a este sitio, y les colgué.
Me acerqué a donde estaba Harry con ese imbécil, y no pude aguantar las lágrimas en tan solo verlo.


[Narra Niall]
¿Qué es lo que pudo pasar? Silvia nos llama, nos dice eso, y cuelga. 
Yo: ¡Vamos chicos!
Tara: ¡Corremos todo lo que podemos!
Louis: ¿Y Benja?
Yo: Se tubo que ir con unos amigos del.
Raquel: ¡Llegamos! ¿Dónde están?
Liam: ¡Ahí hay una chica!
Clara: Es... ¡es Amanda!
Corrimos hasta ella, estaba llorando. Le iba a preguntar si viera a Harry y a Silvia, pero en ese momento oímos golpes.


[Narra Louis]
Yo: ¿De dónde vienen esos golpes?
Liam estaba intentando levantar a Amanda del suelo.
Amanda: De...de detrás de esos arbustos, -señala para unos arbusto, estando ya en pie, sujetada por Liam- esos ruídos.... ahí están ellos.
Acto seguido, Liam dejo que las chicas cogieran a Amanda, y los tres fuímos a ver que pasaba.
No me podía ver lo que miraba. Empecé a correr para donde estaba Harry, tirándome encima del gilipollas ese.
Antes de echar a correr, pude ver a Silvia llorando y gritando.


[Narra Laura]
Yo: ¿Qué haces aquí sola? ¿Y por qué lloras? ¿Y eses pelos? ¿Qué te pasó?
Raquel: Ya, Laura, pregunta por pregunta, no todo seguido.
Yo: Vale, vale, perdón.
Amanda: Chicas...esto será mejo que os lo cuente en otro momento, por favor.
Clara: Eh.... claro, claro, no pasa nada.
Jolín, que intriga! ¿Que le pasaría? Me temo lo peor...
Yo: Bueno, ¿y dónde están los chicos?
Clara: Pues fueron a...
Amanda: ¡Será mejor que no valláis!
Clara: ¿Por qué?
Amanda: Pues.... será mejor que no valláis, esperar aquí, conmigo, por favor.
Asentimos todas.
Pero.. ¿qué están haciendo? ¿por qué no podemos ir? ¿y Silvia? ¿y esos ruídos? ¿son los chicos?


[Narra Silvia]
Y ahí estaban, el gilipollas ese pegando a Harry, el cual estaba en el suelo. Le está pegando patadas. Y yo aquí, gritándole, cosa que no me sirve de nada.
Derrepente puedo ver como una persona corre al lado mía y se echa encima del gilipollas. Es Louis.
Miro a mi derecha y ahí está Niall, abrazándome, ya que vio como lloraba. Liam fue a ayudarlos a los dos, y Niall me llevó a donde estaban las  chicas. Ellas al tan solo verme llorando se levantaron del suelo y vinieron a junta mía, todas menos Amanda, que supongo no tendrá fuerzas.
Me empiezan a hacer preguntas, pero no se las respondo, no les contesto. Me siento en el suelo, ya que me obliga Niall. Le avía dicho que no quería ir ahí, que quería estar donde ellos, pero me dijo que era mejor que no siguiera viendo esa escena.
Al dejarme en el suelo, nos prohibió a todas acercarnos a ver lo que pasaba.
Y ahí nos quedamos; ellas mirándome con cara de interrogación a mi alrededor, y yo llorando en silencio, con la vista perdida, y con al imagen de él en el suelo.


[Narra Niall]
Después de dejarla y prohibirles que se acercaran, fui todo lo rápido que pude a junta los chicos. Harry seguía en el suelo, mientras que Louis le pegaba patadas al otro chaval, el cual estaba también en el suelo. Me imagino que Louis lo tiraría. Liam le decía a Louis que parase. Pero Louis lo único que decía era "¡hijo de puta, es mi mejor amigo, poco más y lo matas!". Me acerqué rápido a Harry, lo intenté apartar un poco de los tres, tuve que arrastrarlo un poco, ya que no se mueve. Sangra por la nariz, tiene un poco la camiseta rota,  y por lo que se ve a simple vista, no tiene nada más, aunque eso ya se verá.
Lo empiezo a mover para los lados, no hace nada. Le empiezo a decir "Harry, vamos, abre los ojos". Y nada. Le tomo el pulso, está vivo, aún menos mal.
Sigo intentado llamarlo, pero nada, lo muevo para los lados, y nada. Me empiezan a caer lágrimas, no lo aguanto más, ¡no puedo verlo así! Apoyo su cabeza en mis piernas, para que la tenga en alto.
Poco después siento una presencia a mi lado, son Liam y Louis. Miro para adelante y el otro tío está en el suelo, vivo. 
Los dos se ponen de rodillas al lado de Harry, también empiezan a moverlo, Liam le dice "¡Harry, arriba, abre los ojos!" mientras Louis le dice "¡Harry!No me dejes solo, vamos, despierta, no puedes irte¿me oyes? Por unos golpes no te puedes hundir, ¡vamos Harry! Menudo susto nos estás dando. Venga rulos, no nos puedes hacer esto". Y en eso, empezamos a llorar todos.
Al cabo de un rato, oímos la sirena de la policía.










Triste, ¿eh? Que sepáis que en lo último a mi me cayeron lágrimas, sí, en el momento de Larry, o cuando ven a Harry, en fin, en toda esa última parte. 
Espero que os guste, o mejor, que os encante! ♥
Deciros que por favor contestéis a las preguntas que os hice ☺.
Y que os quiero muucho mucho. ¡Ah! Ya sé que este capítulo es un poco...¿triste? sí, eso. Bueno, a más de una igual no le convence, o no le gusta lo que le pasó a Harry, pero ¿que queréis que os diga? Él y Silvia se suponen que son los protagonistas, osea que por eso a ellos son a los que más cosas les pasa. 
Mmmm... ahora os digo novelas que buscan lectoras, ¿vale? (bueno, no sé si buscarán, lo que pasa es que sé que os van a gustar lalalá (8) ):
~http://allyssonunicornviolet.blogspot.com.es/ esta es de Allysson Steweart Styles [ http://www.tuenti.com/#m=Profile&func=index&user_id=76461711  por cierto, es una chica muy maja, que aparte de que me guste su novela y siempre me deje con la intriga ¬¬, pues siempre(o casi siempre) me deja algún comentario en el blog].
~http://directionerstyleshoran-anotherworld.blogspot.com.es/ esta es de Silvia always [ http://www.tuenti.com/#m=Profile&func=index&user_id=76198965 vale, otra chica muy maja, que pidió que recomendáramos su novela ].
Y ahora, decirle a mi querida amiga ANABEL [ Anabel Toinfinity Directioner, sí, es Bel, la de la novela ] que si le apetece un día contarme su vida, pues que me mande un privado, que siempee estoy por ahi. 
Ale, un besito hermosas ♥
P.D: Sí alguna quiere algo, POR PRIVADO, que por chat nunca estoy. ♥



lunes, 3 de septiembre de 2012

Capítulo 40.

Le tiré el vaso encima.
Yo: Oh, ¡perdón! No mire por donde iba...
Xx: No pasa nad.... -nos miramos- valla, ¡que torpe eres!
Yo: Osea, que si fuera otra persona te disculparías, ¿no Benja? Muy mal eh.
Benja: Hombre, es que eres torpe. Igual si fuera otra chica quien me lo hubiera tirado, me disculparía.
Yo: Hay que joderse.
Benja: ¡Pero no te enfades eh!
Bel: ¡VAMOS PARA AFUERA!
Benja: ¿Qué le pasa a esta? ¿Por qué está... mmm... desesperada? ¡No se para quieta!
Clara: Debe de ser por la barbie....
Yo: Seguramente.
Benja: ¿La barbie?
Bel: ¡Presiento algo malo! Oh, vamos. Vamos para afuera,por favor.
Yo: Vaamos...
Benja: ¿En que sitio de afuera estáis?
Yo: Donde las hamacas... ¡ven con nosotras! Y así nos dices quienes son... haber si las conoces.
Benja: ... "¿Las?"
No le conteste.
Salimos para afuera, nos acercamos a los chicos. Y faltan Zayn y ...
Bel: ¿Y Zayn?
Barbie de plástico 1: Se fue a coger algo de beber...
Bel: .... ¿y vuestra amiga?
Se está cabreando.
Barbie de plástico 1: Se fue con él.
Yo: -Susurrándole a ella- Tranquila Bel, no va a pasar nada.
Harry: Se fue poco después de que os fuerais... -Se quito de los brazos de la barbie de plástico 2, ya que esta le estaba cogiendo del cuello, y él, intentaba quitársela de encima- Por cierto, -se acerca a mi,poniéndose a mi lado. Eso provocó que la barbie 2 esa, me mire con cara de asco.- ¿ a dónde fuisteis?
Clara: Pues al baño.
Louis: Ah, está bien, no le meteríais mano, ¿verdad? Jum, la señora zanahoria es toda mía. -la abraza por detrás, rodeándola con la cintura.
Clara: ¿La "señora"? ¿Perdona? Yo soy "señorita" amigo.
Louis: Bueno, bueno, pues la "señorita" zanahoria es toda mía.
Clara: Así mejor.-Se besan,todos los que escuchábamos la conversación, nos reímos.
Yo: Oye Bel.... -no la encuentro- ¿Y BEL?
Todos miramos para los lados, nadie la mira.
Nos dispusimos a hacer grupos de 4, menos unos que irían de 3. Íbamos así: Harry y yo con Louis y Clara; Tara y Liam con Laura y Benja; Raquel, Niall y Alba; y por último, pero menos importante; los dos chicos y las dos chicas que se auto acoplaron a nosotros.
Y nos separamos, cada "grupo" va por un sitio de la casa, ya que es bastante grande.
Nosotros 4, nos tocó por fuera, pero si no encontramos nada, pues iremos por dentro, supongo.
Louis: Y bueno... ¿a dónde pudo ir?
Yo: No sé. Vamos a intentar llamarla.
Pi pi pi, nada, pi pi pi, nada, pi pi pi, nada, no lo coge.
Yo: No coge.
Clara: Joder.
Louis y Clara se pusieron por delante mía y de Harry, y mientras buscamos, hablamos.
Harry: Silvia, menos mal que aparecisteis.
Yo: ¿Por qué?- Me río.
Harry: Porque la rubia esa es una pesada, en serio, no para de hablar de si misma, buf.. -me río.- ¡No hace gracia! Es la verdad. Y aún por encima, tiene un ego...
Yo: -Me vuelvo a reír- Fue a hablar el que no tiene ego aquí ni nada.
Harry: ¡Eh! Yo no tengo tanto.
Yo: No, que va.
Harry: Oh vamos... Dí la verdad, ¡yo no tengo tanto ego!
Yo: No, no, tu no tienes ego...
Harry: ¿Ves?
Yo: Harry, cielo, es una ironía- Me fulmina con la mirada, y yo me río.
Harry: Bueno, bueno, cambiemos de tema. -Me pasa su brazo por lo hombros- ¿y te lo estás pasando bien?
Yo: Sí, la fiesta está mereciendo la pena ahora.
Harry: Porque estás conmigo.
Yo: Ya empezamos.... venga, ¿y tú que tal?
Harry: Pues igual que tú.
Yo: Sí, normal, yo alegro las fiestas.
Harry: Bueeeeeeeeno, ¿y luego el del ego soy yo,no?
Yo: Sí. -Me río.
Harry: Anda tonta. -Me besa el cuello.

[Narra Bel]
¿Dónde se metió este ahora con esa? Haber, yo confío en él, pero no mucho en esa... Además, tengo una mala intuición.
Sigo andando por dentro de la casa, dando vueltas.  Miro a mucha gente, pero no a él. Pasé ya por muchos babosos, y todos me dicen lo mismo: "eh guapa, ¿quieres una copa? Te invito yo, y luego, que pase lo que tenga que pasar". Bueno, está bien, no esas palabras me dicen todos, pero cosas parecidas.
¡Anda! Mira tú, si está ahí.
Me acerco a él, pero cuando estoy a pocos metros, puedo ver como la rubia se echa encima del.
Yo, como un actoreflejo, cojo una botella de cerveza que hay en el suelo casi llena,-escuchando los gritos de el dueño- y voy directa a donde están ellos.
Los separo, Zayn me mira con cara de que hay una explicación, yo le sonrío.  Pongo mi mirada hacia la rubia, la miro con cara de asco. Le digo un "él es mío, bitch" y le tiro la cerveza por encima. Después salgo con Zayn para afuera.
Zayn: Yo..yo...
Yo: Zayn, lo vi todo, no hace falta una explicación.
Zayn : ¿En serio? ¿No te vas a enfadar conmigo, verdad?
Yo: Verdad.
Zayn:  Uf, menos mal... -me abraza y me da un sueve beso- cuanto te quiero.
Yo: Y yo  a ti tonto. -Nos besamos- ¿Vamos para casa?
Zayn: Vamos. -Empezamos a caminar-¿Y los demás?
Yo: No sé, ya les mandaremos un mensaje luego.
Zayn: Vale.- se rie.
Miro mi móvil, tengo 7 llamadas perdidas. Un de Louis, otra de Raquel, otra de Niall, otra de Liam, otra de Tara y dos de Silvia.
Paso de llamarlos, asique le mando un mensaje a Silvia poniéndole esto: "Fea, estoy bien. Estoy con Zayn, nos vamos para casa, vosotros venir cuando queráis, avisa a los demás, te quiero".
Zayn y yo, llegamos a nuestra casa.
[...]
Estamos en la cama, yo con una camiseta en conjunto con unas braguitas y él en boxers.
Zayn: ¿Y tienes sueño?
Yo: No, no mucho. ¿Tú?
Zayn: Tampoco. -Me mira con esa cara de pillo que solo él sabe poner.
Y como ya veo lo que me quiere decir, le sonrío y me echo encima del.
Nos besamos. Cada vez más apasionadamente. Nuestras respiraciones son extremadamente apresuradas.
Me quita la camiseta. Me empieza a besar por la barriga. Juega con mi ombligo.
Le cojo la cabeza y se la atraigo hacia mí, le beso la boca. Se pone a jugar con mi sujetar, intentando desengancharlo. Al fin es capaz. Y me empieza a dar pequeños besos en los pezones, haciendo que me de algo.
Me coge por la cintura y me pone debajo de la sábana, con él encima. Le beso por todos sus abdominales. Poco a poco, me va quitando la braga, y yo a él el bóxer.
Se introduce dentro de mi. Y como no lo puedo evitar, un gemido sale de mi boca. Le aprieto mis manos sobre su espalda. Se vuelve a introducir. Ahora gemimos los dos. Le digo en un pequeño susurro un: "Más rápido" y un "no pares". Y él, me hace caso.
Hasta que cae rendido a mi lado.


[Narra Silvia]
Ya estamos todos aquí, donde antes. Pero esta vez las tres barbies no están, y en su sitio están Bruno,Amanda y Brenda.
Louis, Clara, Tara, Liam, Harry y yo nos separamos un poco del grupo y nos vamos, cada pareja, por un sitio distinto. Harry y yo nos quedamos debajo de un gran árbol.
Harry: ¿Qué estarán haciendo esos dos?
Yo: ¿Quién? ¿Bel y Zayn?
Harry: Exacto.
Yo: Dios sabe lo que están haciendo...
Harry: Mmm... yo me hago una idea.
Yo: ¡Guarro!
Harry: ¿Qué? ¿Acaso tu no lo piensas?
Yo: Bueno, sí. ¡Pero no me interesa saber cuando mi amiga hace o no deja de hacer un orgasmo con su novio! -Me echo a reír, y Harry me acompaña.
Harry :¡Cierto! Además, tú tienes que estar atenta a tu novio, que lo tienes a dos velas.
Yo: Oh vamos... y tú a tú novia.
Harry : ¡Aquí llevas tu el mando, tonta!
Yo: Claro... -me río.
Harry: Anda, boba, siéntate aquí.- Abre sus piernas y señala el sitio que hay en medio.
Yo: No, que se me vería todo.
Harry: Ponemos la chaqueta, es que no vas a estar todo el rato de pie.
Yo: Bueno, vale.
Y lo hago, me siento en medio de sus piernas. Él coloca su chaqueta encima de mis piernas.
Pone sus brazos por mi cintura, me agarra las manos.
Me besa el cuello. Me dan unos cosquilleos en la barriga, y un calor sube por mi cuerpo.
Yo: Ha-harry para.
Harry: ¿que pasa?
Yo: Que... ya sabes.
Se ríe.
Harry: Oh vamso, dímelo.
Yo: No me hagas esto...
Harry: Venga, tu puedes, yo te doy ánimos.
Yo: Harry... no te lo tomes en broma, en serio, no te lo voy a decir.
Harry: ¿Tanta vergüenza tienes? Venga.
Yo: Mira, no te lo voy a decir, y sí, me da vergüenza.
Después de un silencio y una risa pícara de Harry, empiezo a besarle yo el cuello. Noto su respiración en mi oído. A este juego también se jugar yo.
Harry: Vamos... ahora... para tú.
Yo: ¿Por qué? Dímelo.
Harry: Oh no, tú no me lo dijiste...
Yo: Venga, tonto, dímelo.
Harry: Si tú también me lo dices.
Yo: Mmmm... vale, tú primero.
Harry: -Se queda en silencio- Me...me.. me escitas.-baja la cabeza avergonzado, supongo- Te toca.
Yo: Pues... eso... tú a mi... también.-Ahora bajo yo la cabeza.
Nos miramos, nos sonreímos, y con la mirada nos entendemos. Nos levantamos y nos despedimos de los demás, diciendo que "teníamos sueño", empezamos a caminar hasta casa.
Oímos un grito, luego oímos a alguien gritando un "¡estate quieta!", nos miramos.





Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiigualá! Aquí tenéis el 40, es largo, eh? Bueno, pues esta vez solo os subo uno,¿por qué? Por que es largo, y es como si fueran dos, asique... os fastidiáis :P.
Bueno, avisaros, a las que no lo sepáis, que voy a empezar una novela con la mismísima Taylor Nevermind ¿que no sabéis quien es? ¿Pues a que esperáis para agregarla? Os digo que la novela que vamos a hacer os va a gustar, bueno no, os va a encantar. A nosotras, por lo menos a mi, me está encanto la idea que tenemos. Y bueno, si se os cae la tentación de decirnos a alguna de las dos un "¡Avísame cuando subáis el primero!" no te cortes, tú dilo!
Otra cosa, tenéis que agregarla si o si, tenéis que leer su novela, en serio, os quedaréis de piedra, es tan iosdfdnjgbi *-* ¿entendéis? Pues eso. Solo tiene 18 capítulos, y no son muy largos, asique aparte de que terminaréis rápido, os vais a quedar con ganas de MÁS, MÁS MÁS, QUIERO MÁS (8)  Bueno... varallo sola.
Ale, que espero que os paséis a leerla, que os va a merecer la pena este minitestamento.
Bueno, espero que me déis suerte, ¿por que? HOY TENGO EXAMEN DE RECUPERACIÓN jbdfjdbhdfgjk, podré matarme por un acantilado, pero no lo haré. Y ya me tomo vuestro: "mucha suerte" o "mucha mierda" como adelantado, antes de que me lo digáis e.e. Ale, os dejo en paz ya, que me enrollo.
Una última cosa: LEER SU NOVELA, así si os gusta mi novela y la della, tendréis más ganas de leer la que tenemos pensado juju.
Os aaaaaaaaaaaaaamo.
Att: Nuria Styles Malik Horan, me cambie el nombre, ya os dije en el comentario ^^.


lunes, 27 de agosto de 2012

Capítulo 39.

Laura: ¿Por qué dices eso Silvia?
Yo: Oh, nada nada. Venga vamos,que ya están ahí.
¿Qué cómo sé que ya están ahí? Es que acabaron de tocar al timbre.
Salimos a fuera,y ahí estaban Amanda,Brenda y Benja. Cerramos el portal. Y nos pusimos a caminar hacia la casa de Dayana y Christopher, que como dijimos allá atrás,viven a la final de la calle.
Amanda iba así:

Y Brenda así:
 Muy guapas.
Llegamos a la casa con bromas, sonrisas y risas. Se oye la música a todo volumen, y  los suficientes coches como para llenar la casa.
Entramos, y está todo lleno, bueno haber, hay sitios vacíos y grandes, pero hay muchísima gente, y eso que la casa es bastante grande.
Brenda nos dijo que fuéramos con ella a buscar a Dayana, Christopher y Bruno. Que seguro que estaban juntos.
Después de muchas vueltas, los encontramos, en una pequeña barra que montaron.
Nos acercamos.
Se saludaron con Brenda, Amanda y Benja. Después de que estuvieran hablando un minuto, se acercaron a nosotros.
Dayana: -Gritando,ya que si no,no escuchamos- ¡Hola! Que guapos estáis todos. ¡Gracias por venir!
Christopher: ¡Eso,gracias! Por cierto, que guapas estáis chicas. Ya nos veremos más tarde, que tengo que ir a junta unos amigos, luego os lo presento, ¿vale? Así conocéis a más gente. -Asentimos- Bueno, y luego quiero un baile con cada una de vosotras.- Pasa su mirada por todas.-Venga, chau.
Brenda: ¿Está Marcos Daya? -La nombrada asintió, y esta, bufó.
¿Quién es... mmm... Marcos? Bueno...supongo que será algún ex,o algo parecido.
Bruno: Bueno chicas, yo voy a junto Christopher. Nos vemos. -Nos mira a todos- Chicos, ¿queréis venir y los vais conociendo? -Ellos niegan.
Liam: Ya los conoceremos luego,pero gracias.
Bruno: Bueno, pues está bien. Nos vemos entonces.- Nos sonríe a todos. ¿Y sabéis a quién es la última persona que mira? Pues sí, a Laura.
Se va.
Dayana: Chicos, si queréis algo, ya sabéis eh, podéis pedirlo. Y bueno, ¡a pasarlo bien!-Todos asentimos y le sonreímos. Ella, se fue.
Dayana,que no lo dije antes, va así vestida:

Nos quedamos nosotros solos. Sí,los de siempre. Amanda y Brenda fueron a junto unas amigas,y Benja se fue con el grupo ese donde estaban Bruno y Christopher.
Nosotros cogimos algo de beber.
Liam: ¿Vamos a fuera? Aquí hay mucha gente.
Todos asentimos.
Fuimos andando hasta fuera.  Nos fuimos para la parte de atrás de la casa,que es un gran jardín, con su piscina, con hamacas y tumbonas. Nos fuimos a sentar en las hamacas, ya que las tumbonas están ocupadas.
Harry: Bueno chicos, aquí estamos...
Laura: En una fiesta que no pintamos mucho...
Bel: ¡Chicos! Haber, si nos invitan no nos vamos a ir,eh. Yo por lo menos.
Silvia: ¡Eso! Yo tampoco. Además, así conocemos a más gente, ¿no es lo que queríamos? Pues ya está.
Todos asintieron. Después de una hora estando ahí fuera,  se juntaron a nosotros tres chicas y dos chicos. Ellos dos no estaban mal,la verdad. Eran guapos. Y parece que no soy la única persona que lo piensa.
Se les ve muy entretenidos hablando con Alba y Raquel.
Las chicas, bueno, ellas tres empezaron a hablar con Harry, Zayn y Louis. Y bueno, desde que empezaron no se separaron. Y no penséis que estoy celosa, eso no es...para nada... Y sí,también son bastantes guapas.
Yo: ¡Bel, Clara! ¿Venís conmigo a buscar el baño?
Bel: Claro, ¿por qué no? Vamos.
Clara: Sí, que yo también tengo ganas de ir.
Solo se dieron cuenta de que nos fuímos Laura,Niall,Tara y Liam.
*Cuando ya estábamos alejadas*.
Bel: Oye chicas...-Miramos para ella- aquellas chicas no se alejaban de ellos..¿o es lo que a mí me aparece?
Clara: No, tienes razón, a mi también me lo parece...
Yo: ¡Y a mi! Pero bueno, yo confío en mi Harry, y no va a pasar nada...
Bel: ¡Y yo en Zayn! Pero no mucho en esas...
Clara: Claro,¡y yo de Louis! Y tampoco confío en esas rubias de plástico, en serio.
Nos empezamos a reír yo y Bel, ¿rubias de plástico? Valla hombre..jajaja.
Buscamos el baño,y después de tantas vueltas, lo encontramos. Entramos.
Hicimos lo que teníamos que hacer y también nos maquillamos mejor,nos pusimos bien los vestidos. Nos pusimos bien el peine, y nos sacamos alguna que otra foto. Salimos del baño.
Nos dispusimos a andar hacia fuera. Yo voy de primera,cuando me choqué con alguien.










Bueno,primero quiero acordaros de mi otra novela: http://andmystorychanged.blogspot.com.es/ bueno,que espero conseguir más lectoras. La subo aquí: @5SonMisNovios :3 (AMAIS MI TWITTER LO SÉ JAJAAJ).
Segundo:  Deciros que de ciento y tantos lectores, ahora tengo como trenta y algo o por ahí. Y bueno, que si no consigo más lectores igual la dejo.
Tercero: CONTESTAR A MI COMENTARIO POR FAVOR. Y si eso, poner algún comentario aquí.
Cuarto: Gracias a todas las que estáis desde el principio, y las que empezasteis a leer ahora. ^^
Y bueno, os amo toditas todas jiji. Y que perdón por haber tardado tanto,pero es que tengo que estudiar para recuperar en Septiembre :/ .





Capítulo 38,


Al oírlo intentamos meternos por el medio del grupo de chicos. No fuimos capaces.
Esperamos un rato, dando vueltas, de un lado para otro. Hasta que al fin dieron señales de vida y salieron de el medio de ese grupo de chicos. Corrimos a junto las chicas; Brenda y Alba.
Están asustadas, tienen los pelos revueltos, pero no tienen ningún rasguño ni nada, menos mal. Benja viene al lado de ellas.
Amanda:¡¿Qué os pasó?!
Tara: Eso, ¿qué pasó?
Louis: Vayámonos para donde dejamos las cosas, luego os contamos.
No dijimos nada, simplemente le hicimos caso.
Cuando llegamos, nos sentamos en un círculo, enorme, está claro, ya que somos bastantes.
Y ya sentados, empezamos a pregunta.
Tara: ¿Y bien?
Yo: ¿Qué pasó?
Bel:¿Que os hicieron?
Raquel: ¿Los tenemos que matar?
Amanda: ¡Eso! ¡Mira que los matamos eh!
Bel: ¡¿Por qué no contestáis ninguno?!
Zayn: ¿¡Queréis callaros?! Si no calláis no podemos decir nada.
Todas: Cierto.
Y nos callamos. Los chicos, Alba y Brenda se nos quedaron mirando. Nosotras, mientras que unas empezamos a hacer gesto raros para que empezaran a hablar, otras ponían caras raras.
Ellos no contuvieron la risa y se empezaron a reír de nosotras. Mientras se reían paramos de hacer lo que hacíamos.
Bel: ¡PARAR DE REÍROS! ¿Nos queréis decir el "qué pasó"?
Alba: Haber...-Todos nos callamos y miramos para ella.- es que...
Harry: Yo termino Alba. -Ella se lo agradeció con una sonrisa. -Haber, cuando nos metimos en medio de todos esos gorilas-nos reímos- estaban 2 atosigándolas, osea...
Niall: ...Intentaban...
Brenda: ¡Nos intentaban violar, vamos!
Nos quedamos con la boca y los ojos súper abiertos. Joder, que tipos, así, en medio del parque.
Tara: Pero... ¿así? ¿En medio de todo el mundo?
Alba: No nos podía ver nadie, ya que, como dice Harry, estaban todos esos "gorilas" delante.
Yo: Joder.
Amanda: ¿Y queréis seguir aquí?
Brenda y Alba se miran, y al mismo momento asienten las dos.
Bel: Joder, yo si fuera vosotras mandaría que nos fuéramos YA de Ya.
Brenda: Pero no queremos ahogar la fiesta. Asique aquí vamos a seguir.
Bel: Bueno….
Pasamos la tarde ahí metidos, sí, en este gran parque. Haciendo un poco de todo, eso está claro.
En un momento, Laura preguntó por Dayana y Bruno. Que si estaban juntos preguntaba. Amanda dijo que sí, pero que a Bruno ellos no creían que estuviese muy enamorado.
Creo que a Laura le gusta alguien, tirí tirí (8)
Se hizo de noche, asique decidimos irnos ya para la casa.
Al llegar, nos dijeron que si íbamos a una fiesta, a una fiesta que montaban Dayana y Christopher en su casa, ya que vivían solos.
Al parecer nos invitaban ellos dos.
Después de mucho que nos suplicaran y de mucho pensarlo, accedimos. Nos esperaban a las 10 en nuestra casa, venían los tres a buscarnos.
Eran las 8:15, asique nos empezamos a duchar, a elegir la ropa, a peinarnos, a maquillarnos… Los chicos ya estaban listos a las nueve menos vente. Nosotras, como siempre, estuvimos más tarde, a las 9:30.
Al bajar por las escaleras, se quedaron con la boca abierta mirando para nosotras. La verdad, es que íbamos guapísimas.
Todas, hasta Raquel, íbamos con un vestido de palabra de honor, pero eran todos de distinta manera. Con sus tacones correspondientes.
Tara:



Yo:


Laura:



Bel:




Raquel:



Clara:



Alba:



Liam: Valla...
Harry: Estoy sin palabras.
Louis: Y tanto.
Zayn: Con razón.
Niall: ¿Dónde están las patatas?
Todos nos empezamos a reír, ya que Niall estaba en la cocina, y por lo que parece, buscando comida. Se asomo a donde estábamos todos, y se quedó como ellos. Supongo, que sin palabras.
Niall: ¿Y cual me toca a mi? Tara no, que va con Liam, Bel no, que va con Zayn, Sil no, que va con Harry, Clara no, que va con Louis, asique solo me quedáis vosotras tres. ¿Quién de las tres quiere ir a la fiesta con el amado Niall James Horan? Será su mejor velada.- Todo eso, por lo menos lo último, lo dijo con voz de cómo hablaban antes, ¿sabes? Así, como  si estuviera hablando con princesas.
Todos nos reímos.
Harry: Eeeh principe, baja de las nubes.
Niall: Hay, perdón, es que voy solo a la fiesta, me siento engañado por todos ¬¬. –Y empezó a hacer pucheros.
Zayn: No vas tú solo sin pareja.
Bel: Eso, Alba, Raquel y Laura tampoco tienen.
Yo: Yo creo que hoy Laura encuentra. –Y le guiño un ojo, supongo que no tiene ni idea de por quien lo digo.
¿Vosotros tampoco? Pues por Bruno, veréis, veréis como en esta noche pasa de todo. Es un presentimiento.

martes, 14 de agosto de 2012

Capítulo 37.

[Narra Silvia]
Les conté a los chicos el plan para mañana,y todos asintieron.
Mañana iríamos en el coche de Louis:él,Clara,Harry y yo;en el de Zayn: él,Bel,Niall y Laura; y en el de Liam: él,Tara,Raquel y Alba.
Fuimos preparando algunas cosas para no tener que madrugar mañana mucho.
En cuanto las terminamos,fuimos otra vez para el salón.
Yo: Bueno chicos,yo me voy para la habitación.
Harry: Y yo también.
Louis: ¿Ya vais a estrenar la cama?-Se ríen todos,incluso nosotros dos.
Yo: No Louis no.
Louis: Ah,pues por mi podíais eh,que no me pongo celoso.-Nos volvemos a reír todos.
Subimos a arriba,y tras entrar por la puerta de la habitación,la cerramos. (Sí,Louis tenía razón,íbamos a estrenar la cama,jajaja.)
Después de cerrarla,Harry se acercó a mi. Yo me subí en él,rodeándolo con mis piernas. Nos empezamos a besar apasionadamente. Nos tumbamos en la cama. Me quitó la camiseta y yo le quité el pantalón,después,al revés.
Estamos los dos en ropa interior,me coge en brazos,aún besándonos y me mete,junto a él, debajo de las sábanas. Seguidamente,mete la mano en el primer cajón,coge un condón y se lo pone.  Después me intenta quitar el sujetador,pero como ve que no tiene para desenganchar,se queda quieto mirando para mí con cara de una explicación. Yo me río y le digo que está delante. Pero antes de que me lo fuera a quitar,le digo que lo haga con la boca,haber si sería capaz.
Harry: Estás juguetona,¿no?-Me sonríe.
Yo: Sí.
Acto seguido,me lo intenta desabrochar con la boca,y no sé como,pero lo consigue.
Harry: Nunca me pongas aprueba,lo voy a conseguir.
Yo me río y le beso.
Nos seguimos besando. Él pasa su boca por toda mi barriga para arriba. Yo,después,le hago lo mismo.
Después de que siguiéramos besándonos le quito el calzoncillo,y el a mí la braguita.
Después de seguir besándonos,se mete dentro de mi. Yo le pido más,y el no se detiene,y me hace caso.
Después de acabar,nos quedamos abrazados. Mi cabeza encima de su pecho,su mano acariciándome el pelo.
Harry: Cariño,te echaba de menos.
Miro para él con una sonrisa,y le beso.
Yo: Y yo a ti también.
Apoyo mi cabeza otra vez en su pecho,y me quedo dormida.

-Por la mañana-
[Narra Harry]
Me despierto a las 10. Veo para Silvia y miro que aún sigue durmiendo,encima de mi pecho.
Que guapa es cuando duerme.Buf...me pasaría la vida viéndola así.
Pero bueno,tengo que despertarla porque solo nos queda una hora para prepararnos.
Yo: ¡Silvia,Silvia!-Le acaricio suavemente para despertarla.
Silvia: ¿Qué,qué? -Me lo dice con voz dormida.
Yo: Son las 10,arriba.
Silvia: Voooy.-Se levanta poniéndose sentada. Se estira,mira para mí y me da un beso.-Buenos días pequeño.
Yo: Buenos días princesa.-Se levanta-Me gusta que me des los buenos días así.
Silvia: ¿Desnuda? -Se echa a reír.-Pues ya ves.
Se pone un sujetador y unas bragas. Yo me pongo un calzoncillo. Mientras yo me lo estoy poniendo ella se está poniendo un vestido.
Silvia: ¿Me queda bien?-Gira sobre si misma.
Yo: Te queda genial.
Ella entra al baño. Yo,mientras,me pongo unos pantalones cortos con una camiseta.
Al cabo de un rato,bajamos a abajo,donde ya estaban todos.
Zayn: ¡Pareja!
Raquel: ¡Hombre! Tenéis que poner vuestras cosas en la cesta.
Silvia: ¡Vamos!
Nos pusimos a colocar las cosas. A menos 10 ya estábamos todos preparados. Cogimos las cestas y las metimos en los coches. A menos 5, tocaron el timbre,eran Amanda,Benja y Brenda.
Amanda: Vinimos 5 minutos antes porque nos aburríamos en casa, soooorry.
Tara: -Se ríe- ¿Qué más da? -Se vuelve a reír.- Así salimos antes.
Nos reímos todos.Cerramos la casa,y nos ponemos en marcha,siguiéndolos a ellos.

[Narra Silvia]
Llegamos a el sitio donde nos decían ellos. La verdad,es que es muy bonito. Es un sitio enorme,con un lago,y césped por todas partes. Tiene algunos árboles,y también unas mesas de piedra. Pero por nuestra buena suerte,no pudimos coger ninguna porque están todas ocupadas.
Asique pusimos unos manteles grandes en el suelo.
Dejamos todo ahí,y unos fuimos a dar una vuelta a recorrer todo el parque,otros,se quedaron donde las cosas.
¿Quienes fuimos a dar un paseo para contemplarlo todo?Pues Tara,Liam,Harry,Alba,Brenda y yo.
Pero claro,fuimos por separado. Tara y Liam por una parte,Brenda y Alba por otra, y Harry y yo por otra.
Quedábamos todos a las 2 para comer donde dejamos las cosas. Aún nos queda 1 hora y media para eso.

Yo y Harry pasamos por un sitio donde avía cisnes,nos quedamos un rato mirándolos. Él con su brazo pasado por mi cintura.
Yo: Son preciosos.
Harry: Tanto como tú.
Me doy la vuelta y le beso.
Harry: Creo que acabaste de poner a los chavales de enfrente celosos.
Me doy la vuelta,los miro mirando para nosotros,me vuelvo a dar la vuelta mirando para Harry.
Yo: Es para que sepan que soy toda tuya.
Me sonríe.
Seguimos dando otra vuelta. Nos sacamos fotos con todos los animales que avía sueltos(patos de todas las especies y colores, pavos reales...),nos salieron geniales. Sacamos también fotos besándonos.
Seguimos dando vueltas,asta que oímos unos gritos. No sabíamos de donde venían. Asique nos quedamos quietos intentando saber de donde eran.
Volvimos a escucharlos. Venían de el parque,asique corrimos asta él.
Vimos a muchos chicos en un redondel,y a alguien gritando dentro del.
Nos intentamos hacer paso.Pero no nos dejaban. Asique llamamos a los demás chicos,y en 5 minutos,ya estaban allí.
Se abrieron paso entre todos.
Nosotras no sabemos quien grita.
Hasta que oímos a Benja gritar un: "¡Hermana!".Con voz temblorosa.




¿Qué pensáis que pasa? :O ¿Será algo grave? ¿O es que Benja se puso muy nervioso?
Bueno,lo sabréis en el siguiente capítulo! :P
Ale,os dejo con la intriga,por eso mismo,os amo!

Y bueno,esta es mi otra novela: http://andmystorychanged.blogspot.com.es/ la voy a subir a twitter ( @5SonMisNovios ) Leerla! Y si queréis que os avise,mandarme un mp,o dejarme aquí un comentario con vuestro twitter :) GRACIAS!



Capítulo 36.

Terminamos de colocar todas las cosas a las 10 de la noche. Después,al estar cansados,nos pusimos en los sofases.Liam puso la televisión.
Tara: Bueno chicos,¿y que tal os calleron los chicos?
Yo: Pues bastante bien,son muy majos.
Todos asintieron.
Raquel: ¡Vamos Silvia! Si ya estoy viendo pique entre tú y Dayana.
Harry: Hombre...no es fea.-Le tiro un cojín,y me cruzo de brazos.- No te enfades eh,que es coña. Que a mi me pones tú.-Se ríen todos.Él,simplemente,me abraza.
Clara: No,si solo jodería que te fueras con la otra...
Harry: ¡Ni loco!
Se ríen todos.
Laura: Bueno Harry,pero tu también tienes que tener cuidado eh.
Harry: ¿Por qué?
Laura: Porque Benja creo que está por tu querida Silvia.
Pongo cara de:¿Qué?. No me entero. 
Yo: ¿Cómo que Benja está por mi?
Laura: Sí,o vamos,es lo que parece..
Harry: Huy,si es que no te puedo sacar de casa eh Sil,ligas por todos lados.
Yo: Es lo que tiene ser tan guapa,sin duda.-Me levanto y me pongo a hacer poses de modelos. En una pose,Harry me dio una palmada en el culo kijdnvfed,todos se rieron al oírme quejar.
Raquel: Bueno,y el Christopher este,es un baboso.
Zayn: ¿Qué hace?
Bel: Intenta ligar con todas.
Alba: Y se hace muy pesado.
Louis: Huy,tenemos que tener cuidado con ese.-Nos reímos todos.
Niall: Bueno,pues Amanda en guapa.
Zayn,Clara,Louis y yo: Oooooh Niall,¡que te nos has enamorado otra vez!-Nos reímos.
Niall: No,no,yo solo dije que me parece guapa,no que me gustara.
Laura: Ya,ya,primero te parece guapa,luego te cae genial,luego no paras de hablar de ella y último paso te enamoras,no nos mientas,va a pasar eso.
Yo: Además parece buena chica,creo que es un buen partido.-Nos volvemos a reír.
Raquel: Cambiando de tema,¿sabéis quien os va a caer bien? ¡Pues Brenda!
Clara: Sí hermana,ya nos dimos cuenta de que os hicisteis muy buenas amigas.
Raquel: ¡Sí! Es majísima.¡Ah! ¿Y sabéis que Dayana y Christopher son hermanos?
Alba: Ya me parecía a mi que se parecían...
Nos volvemos a reír todos.
Luego,estuvimos hablando más rato sobre ellos,sobre los que mejor nos caían y sobre los que viven más cerca de nosotros.


-Mientras en otra casa-
[Narra Amanda]
Yo: Hermano,¿qué tal te calleron los chicos?
Benja: Pues genial la verdad,espero haberles caído yo también así a ellos.
Yo: Seguramente tonto. ¿Y a ti Brenda? ¿Qué tal?
Brenda: Pues genial también. Sobretodo Raquel,aunque bueno,es con la que más hable..
Yo: Sí,ya me di cuenta.-Me río.
Benja: Quien creo que no les calló muy bien fue Christopher a las chicas,no?
Brenda: Cierto. Decían que era muy baboso y un pesado.
Yo: Y les doy la razón eh. La verdad,es que yo ya pasé por esa etapa,y...joder,que pesado se acaba haciendo.
Brenda: Sí,pasamos todas por esa etapa.-Nos reímos.
Benja: Voy a coger la pizza,que creo que se me está quemando.
Brenda y yo: ¡Vale!
Brenda: Oye,¿a tú hermano no le gustaría Silvia?
Yo: No sé,luego le preguntamos.
Brenda: ¡Vale!-Nos reímos.
Benja: Vale,no se me quemó,pero si que quema.-Se ríe.
Deja la pizza encima de la mesa del salón,al lado de nuestros refrescos.Ponemos la televisión.
Yo: Oye Benja,¿a ti te gusta Silvia,no?
Benja:-Escupió la pizza que tenía en la boca- ¿QUÉ?
Brenda: Venga,no mientas. Te gusta,verdad?
Yo: Eso,admítelo hermano.
Benja: Pues... un poco,sí.
Brenda y yo empezamos a gritar.
Benja: ¡CALLAR!
Yo: Vale,vale. Pero entonces te gusta...buaaah...oye,pero está con Harry eh.
Benja: ¿Con el de rizos,no?
Yo: Exacto.
Brenda: Yo creo que a Dayana le gustó Harry eh.
Yo: Osea,que Dayana está por Harry,Harry por Silvia,Benja por Silvia,y Silvia por Harry,no?
Brenda:-Se ríe- Exacto.
Benja: Bueno...¿ y a ti Amanda? 
Yo: ¿A mi qué?
Benja: ¿A ti quien te gustó?
Yo: Pues...ninguno. Haber,son todos atractivos y eso.
Brenda: Venga,no mientas,habrá alguno que te gustara más que los otros,no?
Yo: Bueno..pues sí,hay uno.
Benja y Brenda: ¿Quién,quién?
Yo:-Me río- Pues el rubio,Niall.
Benja y Brenda: Ooooh.
Yo: Bueno,bueno,¿y a ti Brenda?
Benja: Eso,¿y a ti?
Brenda:Pues la verdad...son todos atractivos,pero no sé,no me acabó gustando del todo ninguno. Además,están todos ocupados. Harry por Silvia,Zayn por Bel,Liam por Tara,Louis por Clara y Niall por ti,Amanda.
Yo: Oyeee,¡que no tenemos nada! Además,él seguro que no se fijó en mi.
Brenda: ¿Quién no se va a fijar en ti? Eres guapísima tonta.
Yo: Bo...cambiemos de tema.
Benja: Vale.Brenda,¿miraste su casa por dentro?
Brenda: No,¿la visteis vosotros?
Yo: ¡Sí! Es grandísima y preciosa.
Brenda: Me lo imagino..si por fuera ya es así,por dentro también.
Benja: Sí,y tiene un patio trasero.
Brenda: Valla..pues si quedamos con ellos mañana,les digo que me la enseñen.
Yo: -Le sonrío.-¿Le mandamos un mensaje para ver si quedamos mañana?
Benja: Venga.
Yo: Se lo mando yo.
Le mando un mensaje a Silvia poniéndole: "¡Silvia!¿Al final quedamos mañana?¿Por la mañana o por la tarde? Besos." Al instante me contesta: "¡Hola! Pues a la mañana si queréis,y así nos enseñáis tu y tú hermano un poco el sitio.Y después coméis en nuestra casa.Besos". Le contesto:" ¡Vale! También vendría Brenda,¿vale?Que está a dormir aquí. Bueno,os enseñamos los sitios más bonitos jaja. Y lo de comer...¿que tal si hacemos un picnik?". Me contesta: "Está bien,pues un picnik.¿En que coches iríamos? Y..la comida llevamos cada uno lo que se necesitaría,¿vale? Y,¿a qué hora quedamos?" Contesto: Pues coches en el de mi hermano nosotros tres,y luego vosotros os elegís entre vuestros supongo,¿no? Jaja :$ A las 11 estamos en vuestra casa. Y sí,cada uno lo que necesite" Contesta: "Vale,pues nos vemos mañana,besos". 
Y ya no le contesté.
Les dije a ellos lo que estuvimos hablando yo y Silvia,y asintieron. 
Nos pusimos haber una película que echaban,a los pocos minutos,apagamos y nos fuimos a las habitaciones a dormir.